18:12 น.
"เฮ้อ..."
ซงมินโฮในฐานะเจ้าของห้อง ถอนหายใจออกมาเสียงดังเมื่อมองไปยังเด็กตัวขาวที่ถือวิสาสะนอนเล่นที่ห้องเขามาตั้งแต่ช่วงบ่าย หลังทั้งคู่ทานอาหารพร้อมกันเสร็จ ก็ไม่มีวี่แววว่าเด็กคนนี้จะไปไหนทั้งนั้น แถมยังทำตัวติดกับเขาไปทุกที่ พอเขาลุก เด็กนั่นก็ลุก พอเขาเดินออกไปดูดบุหรี่ที่ระเบียง เด็กนั่นก็จะตามไปนั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า ทำให้เขาต้องหยุดสูบเดินกลับเข้าห้องมาอย่างหัวเสีย
"เมื่อไหร่จะกลับ"
"กลับไหนง่ะ น้องบอกแล้วไงว่าจะอยู่กับพี่มินโฮ"
"ใครอนุญาต"
"น้องอนุญาตตัวเอง"
"มีที่ไหนอนุญาตตัวเองมาอยู่บ้านคนอื่น"
"คนอื่นที่ไหน นี่พี่มินโฮของน้อง"
"แก่แดดแก่ลมขึ้นนับวันนะ"
"น้องโตแล้วนะ เนี่ยดูสิ น้องสูงจะเท่าพี่มินโฮแล้ว"
"สูงให้เท่าก่อนแล้วค่อยมาคุยเหอะ"
เวลาล่วงเลยไปเท่าไหร่ไม่รู้ ซงมินโฮเหลือบดูนาฬิกาอีกทีก็ปาไปเกือบเที่ยงคืน บ้าจริง! นี่มันดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย เด็กนี่ไม่มีทีท่าที่จะไปไหนเลย หรือจะมาอยู่นี่จริง ๆ .....ไม่มีทาง!
"จีโฮ นี่มันเที่ยงคืนละนะ"
"อ้ะ จริงด้วย เร็วจัง"
"กลับได้แล้ว พักที่ไหนเดี๋ยวไปส่ง"
"พักที่นี่"
"จีโฮ" ร่างหนากดเสียงลงต่ำเพื่อบ่งบอกเด็กเอาแต่ใจว่าไม่ได้พูดเล่น
"อะไรเล่า ทำไมต้องทำเสียงดุ น้องก็บอกว่าพักที่นี่ พักที่นี่"
"...."
"ห้องข้าง ๆ นี่ไงเนี่ย ห้องพี่มินโฮ 331 ห้องน้องก็ 332 นี่ไง"
"ล้อเล่นป่ะเนี่ย"
"น้องไม่เคยล้อเล่นกับความรู้สึกของตัวเอง"
"...."
อูจีโฮ กลับห้องตัวเองมาแล้ว แต่เขากลับนอนไม่หลับ นึกถึงวันเก่า ๆ ระหว่างเขากับคนข้างห้อง ตั้งแต่รู้จักกันเมื่อ 15 ปีก่อน พี่มินโฮยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดีของเขาเสมอมา และเขาก็เป็นน้องชายที่น่ารักของมินโฮ ใช่แล้วล่ะ แค่น้องชาย
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีก่อน เหตุการณ์ที่ทำให้พี่มินโฮของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากพี่ชายที่แสนอบอุ่นกลับกลายเป็นเย็นชา พี่ชายที่ขี้เล่น กลับกลายเป็นคนจริงจังกับชีวิต ต้นเหตุมันก็มาจากผู้หญิงคนเดียวคนนั้น คนที่พี่มินโฮร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายตอนที่เธอบอกเลิก กินไม่ได้นอนไม่หลับมาเป็นปี ๆ จนอูจีโฮทนไม่ไหว เขาเป็นคนเข้ามาดูแลมินโฮ แม้อีกฝ่ายนั้นจะไม่ต้องการก็ตาม จนกระทั่งจีโฮเผยความในใจออกไป และซงมินโฮก็ได้ปฏิเสธความรู้สึกนั้น พร้อมให้เหตุผลว่า "นายยังเด็ก ยังไม่เข้าใจความรักหรอก อีกอย่าง ฉันเห็นนายเป็นแค่น้องชาย"
หลังจากวันนั้น จีโฮตัดสินใจเดินทางไปเรียนต่อไฮสคูลที่อเมริกาพร้อมครอบครัวย้ายไปลงหลักปักฐานที่นั่น โดยไม่ได้ติดต่อกับซงมินโฮอีกเลย จนกระทั่งวันนี้ เขาตัดสินใจกลับมาเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่เกาหลี เพราะเขาแน่ใจแล้วว่า ต่อให้หนีไปไกลแค่ไหน เขาก็หนีความรู้สึกตัวเองไปไม่ได้
08:30 น.
"น้องเตรียมมือเช้าไว้ให้ ทานด้วยนะครับ
วันนี้ต้องไปมหาลัยแต่เช้า
จโย♡"
ซงมินโฮแค่นหัวเราะให้กับโพสอิทใบเล็กสีสวยที่แปะอยู่บนโต๊ะที่มีอาหารเช้าเรียงรายอยู่ อูจีโฮนะอูจีโฮ เอาแต่ใจยังไงก็ยังเหมือนเดิม ปฏิเสธให้ตายยังไงเด็กนั่นก็คงไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ
12:00 น.
ติ้ง~
"เที่ยงแล้วนะ พี่มินโฮทานข้าวหรือยังครับ"
"น้องทำธุระที่มหาลัยเสร็จแล้ว กำลังจะกลับ"
"พี่ยุ่งหรอครับ แต่นี่มันเที่ยงนะ"
"กำลังจะไปกิน หยุดรัวแชทมาได้แล้ว"
"เย็นนี้อยากทานอะไรครับ น้องจะทำไว้รอ"
"ไม่ต้องทำ เย็นนี้กลับดึก มีธุระ"
"โหย น้องก็ต้องกินข้าวคนเดียวสิ เหงาจัง"
หงุดหงิด พูดได้เลยว่าตอนนี้คุณหนูอูจีโฮกำลังหงุดหงิด ทั้งอากาศข้างนอกแปรปรวนทำให้ภูมิแพ้กำเริบแล้ว ซงมินโฮยังปฏิเสธที่จะทานมื้อเย็นกับเขาอีก นี่จะทำงานอะไรกันขนาดนั้น ผู้ใหญ่นี่เข้าใจยากจริง ๆ เขาได้แต่บ่นในใจ
งานของซงมินโฮในเวลาเกือบ ๆ หกโมงเย็นนั้น เรียกได้ว่ากองเป็นภูเขา ไหนจะเอกสารที่จะต้องเซ็นต์อนุมัติโครงการต่าง ๆ ไหนจะเรื่องยอดขายอื่น ๆ ของบริษัทในเครือน้อยใหญ่ เขากลายมาเป็นหัวเรือใหญ่หลังจากที่พ่อของเขาประกาศวางมือและให้ลูกชายขี้นมาบริหารงานอย่างเต็มตัว เขาไม่สามารถปลีกตัวออกไปไหนได้เลย แม้กระทั่งคลับที่เขาเป็นหุ้นส่วนกับเพื่อนอีกสองคน เขาเองไม่ได้เข้าไปที่นั่นมาเกือบหนึ่งสัปดาห์แล้ว
ครืน ครืน ~
"ว่าไงไอ้บ๊อบ มีไร"
"วันนี้ไม่มาอ่อวะ จัดว่าเด็ด"
"เออ ไม่อ่ะ ไม่มีอารมณ์"
"โหไรวะ หายไปนานขนาดนี้ นี่กุจะคิดว่ามึงซุกเมียไว้ที่บ้านละนะ"
"กูงานเยอะช่วงนี้"
"แหม คลับนี่ก็ของมึงส่วนนึงป่าว ไม่ต้องเข้ามาดูหรอวะ"
"มึงเหงาหรอ?"
"เหงามาก คิดถึงผัวมิโนมาก ถุยยยย"
"ไร้สาระ กูทำงานละ"
22:30 น. ติ้ด ติ้ด ติ้ด ติ้ด .....
ซงมินโฮแทบไม่ได้กระดิกตัวทำอะไรเลยตั้งแต่วางสายจากบ๊อบบี้ กว่าจะเคลียร์งานเสร็จแล้วกลับบ้านได้ เมื่อเปิดประตูบ้านเข้ามาเขาก็พบกับเด็กตัวขาวเจ้าประจำคนเดิม นอนหลับปุ๋ยอยู่บนโซฟาโดยมีแผ่นแปะลดไข้แปะไว้บนหน้าผาก พร้อมผ้าห่มคลุมถึงคอ
"จีโฮ ตื่น จีโฮ"
"...."
"จีโฮมานอนอะไรตรงนี้ ทำไมไม่กลับไปนอนห้อง"
"...."
"ไม่สบายก็ไม่รู้จักดูแลตัวเองห๊ะ"
"งือ พี่มินโฮกลับมาแล้วหรอ"
"ไม่กลับจะเห็นมั้ย"
"ทานข้าวหรือยังครับ น้องทำซุปกิมจิกับหมูย่างไว้ให้ เหนื่อยมั้ยครับ"
"ห่วงตัวเองเหอะ กินยาหรือยัง"
"ทานแล้วครับ ก็เลยง่วง ตอนแรกน้องว่าจะนั่งรอพี่มินโฮ แต่พอนั่งไปสักพักก็ง่วง ก็เลยว่าจะนอนรอ แต่สักพักก็หนาว น้องเลยไปเอาผ้าห่มในห้องมาห่ม แล้วก็หลับตอนไหนก็ไม่รู้ง่ะ"
ซงมินโฮนึกขำในใจ เด็กอะไรจะเจื้อยแจ้วได้ขนาดนี้ นี่ถามออกไปแค่คำเดียวนะ ตอบมายาวเหยียดเชียว
"งั้นน้องกลับห้องก่อนนะครับ พี่มินโฮอย่าลืมทานข้าวนะ"
ร่างบางส่งยิ้มหวานให้มินโฮ พร้อมกับบอกหลับฝันดี ห้ามดื่มเบียร์และอื่น ๆ อีกมากมายที่อูจีโฮคอยกำชับเขา สั่งยิ่งกว่าแม่เสียอีก ให้ตายสิเด็กคนนี้
ผ่านมาร่วมสัปดาห์แล้วที่ร่่างหนามีคุณหนูเอาแต่ใจเข้ามาในชีวิตประจำวัน ในตอนเช้าอูจีโฮจะทำอาหารพร้อมแปะโพสอิทบอกว่าวันนี้ตัวเองจะทำอะไรบ้างเอาไว้ ส่วนตอนเย็น อูจีโฮก็จะทำอาหารเตรียมเอาไว้ พร้อมกับนอนรอเขากลับจากที่ทำงานทุกวัน เขาไม่ได้ใจร้ายกับเด็กนั่น แต่เขาก็ไม่ได้ใจดีหรือตามใจทุกเรื่อง ซงมินโฮรู้ดีว่าอูจีโฮรู้สึกยังไงกับเขา และยังคงรู้สึกแบบนั้นอยู่ เขาไม่อยากทำร้ายจิตใจน้อง แต่เขาก็ปฏิเสธทุกครั้งเพื่อหวังว่าสักวันน้องจะตัดใจจากเขาได้ เพราะในตอนนี้นั้น...หัวใจของเขาเข็ดกับความรักและปิดตายไปจากมัน
#ซงซึน
ชอบกดไลค์ ใช่กดคอมเม้นท์ให้กำลังใจเค้าด้วยน๊ะ
ยินดีรับคำติชมทุกคนค่ะ ขอบคุณที่ติดตาม
