เช้าวันอังคารที่อากาศค่อนข้างย่ำแย่ในช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ ความหนาวเย็นและหิมะยังปกคลุมกรุงโซลอย่างหนาแน่น และด้วยสภาพอากาศเช่นนี้ ทำให้อูจีโฮกำลังหงุดหงิด อาการภูมิแพ้ของเขากำลังกำเริบหนัก คัดจมูกหายใจไม่ออกฟุดฟิดมีน้ำมูกอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เขามั่นใจว่าจมูกของเขาแดงไม่แพ้กับคุณพี่แมคโดนัลด์แน่นอน
และที่ทำให้คุณหนูตัวขาวหงุดหงิดยิ่งกว่าอาการภูมิแพ้ก็คือการที่ไม่มีอะไรทำ เขามาอยู่เกาหลีได้สองสัปดาห์กว่า ๆ แล้ว และตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมากิจวัตรประจำวันก็มีเพียงแค่ทำอาหารเช้าให้คนตัวโตข้างห้อง การส่งข้อความไปย้ำให้ทานข้าวกลางวันให้ตรงเวลา และการทำอาหารเย็นรอซงมินโฮกลับมาทานพร้อมกัน หากวันไหนคนพี่ทำงานจนดึกดื่น เด็กดื้อก็จะอยู่รอ บ่อยครั้งไปที่จีโฮเผลอหลับก่อนที่คนพี่จะกลับมาถึงบ้าน เป็นอย่างนี้มาตลอด
"ฮัลโหล....คุณป๊า น้องคิดถึงคุณป๊า"
"มีอะไรจะมาอ้อนคุณป๊า พูดมาเลยดีกว่าครับ น้องไม่ต้องอ้อมค้อม หึหึ" ปลายสายโทรศัพท์ตอบกลับมาทำเอาเด็กน้อยยู่ปากหน้างอเมื่อผู้เป็นพ่อจับได้เสียแล้ว
"โถ่ คุณป๊า น้องคิดถึงคุณป๊าจริง ๆ น๊า คุณม๊าด้วย"
"แล้วน้องอยู่ที่นู้นเป็นยังไงบ้าง สบายดีใช่มั้ย"
"งืมมม ก็สบายดีครับ แต่อากาศตอนนี้ไม่ดีเลย น้องหายใจไม่ค่อยออก"
"อ้าว ถึงว่าเสียงน้องอู้อี้เชียว พ่อสั่งให้คนพาไปหาหมอดีมั้ย"
"งื้อออออ ไม่เอาครับ น้องทานยาตลอด เดี๋ยวก็หาย ไม่ได้เป็นอะไรหนักหนาครับ"
"ไปตรวจไปเช็คดูหน่อยมั้ยครับ คุณป๊าเป็นห่วง นี่ถ้าคุณม๊ารู้นี่บ่นคุณป๊าหูชาแน่ ๆ"
"ไม่เอาครับ น้องมีเรื่องจะขอคุณป๊า"
"หืม อะไรเอ่ย"
"น้องอยากไปฝึกงานกับพี่มินโฮ"
"ห๊ะ!!ว่ะ..ว่าไงนะลูก"
"ก็น้องอยู่บ้านเฉย ๆ น้องเบื่อ อีกอย่าง กว่ามหาลัยจะเปิดอีกตั้งเดือนเลยนะครับ น้องอยากลองทำงานดู นะครับคุณป๊า น๊าาาา น้องอยากทำ"
"จีโฮ... จะให้คุณป๊าทำยังไงล่ะลูก หื้ม"
"คุณป๊าก็บอกให้คุณลุงมินฮยอกให้น้องเข้าไปทำงานที่บริษัทสิครับ"
"น้องจีโฮลูก งั้นน้องไม่ไปขอคุณลุงเขาเองล่ะครับ น้องไปเกาหลีเกือบสองอาทิตย์แล้ว ยังไม่ไปเยี่ยมคุณลุงเลยหรือไงหื้ม"
"อ้ะ!! จริงด้วย น้องลืมไปเลย น้องไปขอเองดีกว่า ถ้าน้องไปขอคุณลุงต้องให้น้องแน่ ๆ แค่นี้นะครับคุณป๊า รักคุณป๊าคุณม๊ามาก ๆ นะครับ สวัสดีครับ"
เร็วเท่าความคิด ตอนนี้อูจีโฮเข้ามานั่งยังห้องรับแขกของบ้านตระกูลซงเป็นที่เรียบร้อย ไม่ต้องแปลกใจไปหรอก เขาเข้าออกบ้านหลังใหญ่นี้บ่อยเสียยิ่งกว่าบ้านตัวเองซะอีก
"จีโฮลูก มาได้ยังไงเนี่ย หื้ม"
เสียงทุ้มต่ำฟังดูน่าเกรงขามแต่กลับปนไปด้วยความเอ็นดูดังขึ้น อูจีโฮเงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มให้กับคนตรงหน้า คุณลุงซงมินฮยอกของเขานั่นเอง
"สวัสดีครับคุณลุง! โอ้โห คุณลุงดูไม่แก่เลยครับ ดูหนุ่มขึ้นกว่าเดิมเสียอีก"
"ฮะฮะฮ่าฮ่า ปากหวานเหมือนเดิมเลยนะเด็กคนนี้"
"คุณลุงสบายดีมั้ยครับ"
"อ่า ก็เรื่อย ๆ นะลูก ตามประสาคนแก่แล้วก็งี้ แล้วจีโฮเป็นยังไงบ้าง ไอ้ลูกชายลุงมันไม่ได้ทำให้เราลำบากใช่มั้ย"
"เอ๊ะ...คุณลุงทราบหรอครับว่าน้อง.."
"ฮ่าฮ่าฮ่า พ่อเราเขารายงานลุงตั้งแต่วันแรก ๆ แล้วจีโฮเอ้ย"
"โถ่ คุณป๊าอีกแล้ว" เด็กตัวขาวยู่ปากหน้างออีกครั้งเมื่อทราบว่าคุณป๊าของเขาจัดแจงทุกอย่างไว้เป็นอย่างดี แถมยังฝากฝังเขากับคุณลุงมินฮยอกโดยไม่บอกเขาสักคำ
"น้องขอโทษครับที่ไม่ได้มาหาคุณลุงเร็วกว่านี้" เด็กน้อยเอ่ยขึ้น
"โอ้ย ไม่เป็นไรหรอกลูก เราก็มีธุระปะปังอะไรต้องทำเยอะแยะไม่ใช่หรอเรื่องมหาลัยน่ะ"
"ครับ ตอนนี้ก็เสร็จหมดแล้ว น้องเลยว่าง ว่างจนเบื่อเลยครับ"
"อืม มินโฮไม่พาเราไปไหนบ้างเลยหรอ"
"คือพี่มินโฮเขางานเยอะครับ น้องไม่อยากรบกวน แต่อยากช่วยมากกว่า"
"หืม ช่วย?"
"ครับ คือพี่มินโฮงานเยอะมาก คือ น้องอยากช่วยงานพี่เขาครับ แต่ว่า คือ ..."
"งั้นเราลองไปดูงานกับมินโฮดูก่อนมั้ย"
"ได้หรอครับคุณลุง!"
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ เดี๋ยวลุงคุยเอง แล้วจีโฮพร้อมเริ่มงานเมื่อไหร่ล่ะลูก"
"พรุ่งนี้เลยครับคุณลุง!!!"
เช้าวันถัดมาตามปกติ อูจีโฮ มักจะทำอาหารพร้อมแปะโพสอิทไว้บนโต๊ะทานข้าวในห้องของพี่ชายตัวโต แต่มาเช้าวันนี้เด็กตัวขาวกลับนั่งรออยู่ร่วมโต๊ะมื้อเช้าด้วย ซงมินโฮคิ้วขมวดเข้าหากันพร้อมกับพรูลมหายใจออกอย่างหนักหน่วง
"ไม่ได้" เขาเอ่ยขึ้น พร้อมเลื่อนเก้าอื้นั่งลงตรงหน้าเด็กตัวขาว โดยไม่ได้สนใจว่าตอนนี้คุณหนูอูจีโฮกำลังทำหน้ามุ่ยขนาดไหน ก่อนที่มินโฮจะตักข้าวคำแรกเข้าปาก ก็ต้องหยุดชะงัก
"ได้ คุณลุงอนุญาตแล้ว"
"งั้นนายก็ไปทำงานให้พ่อฉันสิ พ่อฉันอนุญาต ไม่ใช่ฉัน" คนตัวโตเอ่ยขึ้นก่อนทานอาหารต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"งื้อออออ พี่มินโฮอ่ะ"
"...."
"พี่มินโฮครับ ให้น้องไปทำงานด้วยนะ น้องอยู่บ้านน้องเบื่อง่ะ"
"จีโฮ ทำงานมันไม่ได้สนุกนะ"
"หงึ ไม่รู้ล่ะ น้องจะไป พี่มินโฮห้ามน้องก็จะไปคอยดูสิ"
"ทำไมดื้อแบบนี้"
"เป็นเด็กดีหรือเด็กดื้อพี่มินโฮก็ไม่รักน้องอยู่ดี" ทิ้งระเบิดลูกใหญ่เอาไว้แล้ว เด็กตัวขาวก็เดินปึงปังออกจากห้องของมินโฮทันที ทิ้งไว้เพียงร่างหนาที่ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ทำไมพ่อเขาต้องไปตามใจเด็กนั่นให้เสียนิสัยขนาดนั้นนะ แค่พ่อแม่จีโฮตามใจลูกไม่พอ นี่พ่วงพ่อของเขาไปอีกคน ตามใจกันจนเสียคนไปแล้ว
ติ้งหน่อง ~
ติ้งหน่อง~
ติ้งหน่อง~
ก๊อก ๆ ๆ
"จีโฮ เปิดประตู"
ก๊อก ๆ ๆ
"จีโฮ! ฉันบอกให้เปิดประตู"
"....." จีโฮเปิดประตูห้องตัวเองออกมาด้วยใบหน้าแดงก่ำไปทั้งหน้า ทั้งจมูก ตา แก้ม ปาก ซึ่งดูก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้งอแงมาอย่างแน่นอน
"ไหนบอกโตแล้ว"
"....."
"คนโตแล้วเขาไม่ร้องไห้เรื่องแค่โดนขัดใจหรอกนะ"
"น้องไม่ได้ร้องเพราะโดนขัดใจ แต่น้องร้องเพราะพี่มินโฮไม่รักน้องต่างหาก"
"...."
"จะไปทำงานแล้วหรอครับ เดินทางดี ๆ ขอให้เป็นวันที่ดีครับ" ว่าจบเด็กตัวขาวก็ทำท่าจะปิดประตู แต่มินโฮเอามือมาขวางไว้ได้ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ไปแต่งตัว"
"แต่งทำไมครับ อยู่บ้านเฉย ๆ"
"จีโฮ อย่ามาประชด ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ"
#ซงซึน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น