หลังกลับจากค่ายที่ปูซาน ดูเหมือนว่าอูจีโฮและซงมินโฮจะได้ใช้เวลาใกล้ชิดกันมากขึ้น เด็กตัวขาวเองไม่เข้าใจหรอกว่าที่เขาทั้งคู่เป็นอยู่ตอนนี้คืออะไร เขารู้เพียงว่าเขามีความสุข และคิดว่าเขาควรจะเห็นแก่ตัวกอบโกยเอาความสุขนี้สักครั้งในชีวิต
"หอมจัง เช้านี้ทำอะไรกินครับ"
ซงมินโฮที่เพิ่งตื่นเดินออกมาจากห้องนอนก็พบกับร่างบางที่วุ่นวายอยู่ในครัวแต่เช้า เขาเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลัง พร้อมกดจมูกลงไปจมแก้มขาวฟูนั่นฟอดใหญ่
"อ้ะ! พี่มินโฮ ปล่อยน้องก่อน น้องทำกับข้าวไม่ถนัดนะครับ"
"ไม่อยากปล่อย"
"เอาแต่ใจที่สุดเลย"
"เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำพี่แล้วหรอ"
เขาปล่อยให้เด็กตัวขาวเป็นอิสระ ก่อนจะเดินมานั่งลงที่โต๊ะอาหารอมยิ้มมองแผ่นหลังบางที่กำลังยุ่งอยู่กับอาหารเช้า
"เย็นนี้พี่ต้องเข้าไปที่คลับ ไม่ต้องรอทานข้าวนะ"
"น้องไปด้วยไม่ได้หรอครับ" เด็กน้อยทำหน้าตาอ้อนวอน
"ไม่ได้"
"ทำไมล่ะครับ น้องเหงา ไม่อยากทานข้าวคนเดียว" ไม่ลดละความพยายามที่จะขอติดตามพี่ชายตัวโตไปคลับด้วย เขาไม่ได้ไปเหยียบที่คลับของซงมินโฮอีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่องราวครั้งนั้น ซึ่งมันก็ล่วงเลยมากว่าครึ่งปีแล้ว
"ครั้งก่อนเกิดอะไรขึ้นจำได้มั้ย? พี่โกรธมากรู้ตัวหรือเปล่า"
เมื่อทำอะไรไม่ได้ อูจีโฮก็ใช้ท่าไม้ตาย เพียงแค่เขาเริ่มเบะปากเท่านั้น พี่ชายตัวโตก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน
"ไม่ต้องมาใช้น้ำตา พี่ไม่หลงกลเราหรอกนะจีโฮ"
อูจีโฮขบเม้มริมฝีปากเข้าหากัน ก้มหน้างุด พี่มินโฮโหมดดุกลับมาอีกครั้ง เขาได้แต่พยักหน้า และเดินกลับห้องไปอย่างเงียบ ๆ ไม่ได้เอ่ยอ้อนวอนอะไรซงมินโฮอีก
หลังจากทานอาหารเช้าที่เด็กตัวขาวเตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ซงมินโฮก็ออกเดินทางเข้าบริษัท เขาต้องเคลียร์งานที่คั่งค้างมาทั้งสัปดาห์ วันนี้ทั้งวันเขาต้องยุ่งเสียจนไม่มีเวลาปลีกตัวทำอะไรอย่างแน่นอน
แต่ผิดคาด ซงมินโฮไม่มีสมาธิในการทำงานเลยสักนิด แม้กระทั่งในห้องประชุมเรื่องแผนงบประมาณประจำไตรมาสสุดท้ายก็ยังไม่ได้เข้าหูเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนนี้ในหัวเขามีแต่เรื่องของอูจีโฮเต็มไปหมด ภาพสุดท้ายที่เด็กนั่นเบะปากทำหน้าตาจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อต่อหน้าเขาวนเวียนอยู่ซ้ำไปซ้ำมา
ทั้ง ๆ ที่พยายามแล้วที่จะไม่รู้สึกกับเด็กตัวขาวให้มากนัก เขาปิดกั้นตัวเองออกจากทุกคนที่เข้าหา เพียงเพราะเขาเองที่อ่อนแอ เกรงกลัวความเจ็บปวดที่อาจจะเกิดขึ้ืนอีกครั้ง ถ้าหากว่าเขานำชีวิตของตัวเองไปผูกติดกับใครคนใดคนหนึ่งมากเกินไป แต่ตอนนี้ เขากำลังเอาตัวเองเข้าไปข้องเกี่ยวกับอูจีโฮ และเด็กนั่นกำลังมีอิทธิพลต่อจิตใจของเขา
ติ๊งหน่อง~
เสียงกริ่งหน้าประตูทำให้อูจีโฮสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเขากำลังแชทคุยกับเพื่อน ๆ ทั้งสองอยู่อย่างออกรส
"อ้าว พี่มินโฮ มีอะไรด่วนหรือเปล่าครับ" เด็กน้อยรู้สึกแปลกใจที่อยู่ ๆ พี่ชายคนสนิทกลับมาโผล่อยู่ที่หน้าห้องในเวลาบ่ายสองกว่า ๆ ทั้ง ๆ ที่ควรจะอยู่ที่บริษัท
"อูจีโฮ...เรานี่มัน...เกินไปแล้วนะ" เจ้าของชื่อทำหน้าฉงน พร้อมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อซงมินโฮเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้ามาในห้องหน้าตาเฉย
"พี่มินโฮเป็นอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าไม่ดีเลย"
"ทำอะไรอยู่"
"น้องหรอครับ? น้อง...แชทคุยกับซึงยูนกับฮันบินอยู่ครับ"
"นี่ ทำให้คนอื่นคิดมากไม่สบายใจ ในขณะที่ตัวเองกลับแชทคุยกับเพื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ยนะ" ตอนนี้อูจีโฮที่นั่งอยู่ข้าง ๆ คนตัวโตยิ่งงงเข้าไปใหญ่ นั่นซงมินโฮกำลังพูดถึงเรื่องอะไรกันแน่
"หมาย..หมายความว่ายังไงครับ น้องทำอะไรผิดอีกล่ะทีนี้ หึ"
"แน่ะ อย่ามาทำหน้างอ ก็เราทำให้พี่ไม่มีสมาธิทำงาน ต้องโดนลงโทษ" อยู่ ๆ ร่างหนาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็โน้มตัวมาหาเด็กตัวขาว สองมือหยัดไว้ที่โซฟาเป็นที่ล็อคเด็กน้อยไม่ให้หนีไปไหนโดยปริยาย
"พะ...พี่ พี่มินโฮ...อื้อ" พี่ชายตัวโตจอมเอาแต่ใจไม่ยอมให้เด็กน้อยในวงแขนพูดพร่ำอะไรทั้งสิ้น เขาจัดการปิดปากอูจีโฮด้วยริมฝีปากของเขาเอง อูจีโฮเป็นเด็กเอาแต่ใจ แต่ซงมินโฮเป็นคนที่เอาแต่ใจมากกว่า และร่างบางใต้อาณัติของเขาในตอนนี้ก็พร้อมจะตามใจเขาทุกอย่าง
"อื้อ!....แฮ่ก พี่มินโฮ!!" เด็กน้อยประท้วงพร้อมทุบไปที่หัวไหล่ของพี่ชายตัวโตหลายที ก่อนที่ซงมินโฮจะผละริมฝีปากออกมา
"ขี้ยั่ว..."
"น้องยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ!"
"ช่วยไม่ได้ ... ใครบอกอยากปากหวานเอง" พูดพร้อมยักคิ้วให้จีโฮไปหนึ่งที ก่อนจะปล่อยเด็กตัวขาวให้เป็นอิสระ
"งื้อออ ... พี่มินโฮฉวยโอกาสกับน้องตลอด" ตัดพ้อกลาย ๆ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ใบหน้าของเด็กน้อยขึ้นสีแดงแจ๋ ลามไปถึงหู
"พี่ยอมให้ไปคลับด้วยก็ได้คืนนี้ แต่.."
"จริงหรอครับ!! เย้ เย้ พี่มินโฮใจดีที่สุดเลย"
"ฟังพี่ก่อน แต่มีข้อแม้ หนึ่งห้ามดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เด็ดขาด สองห้ามคุยกับคนแปลกหน้า สามห้ามอยู่ห่างจากพี่เกินสามเมตร ตกลงมั้ย ถ้าไม่ตกลงก็ไม่ให้ไป"
"ตกลงครับ" ตอบรับพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่โผเข้ากอดพี่ชายตัวโตอย่างออดอ้อน
"ถือว่าตกลงแล้วนะครับ ถ้าเราทำไม่ได้ พี่จะลงโทษเราหนักๆ" เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาสบตากับซงมินโฮเล็กน้อยก่อนจะหลุบสายตาลงต่ำ ร่างหนามองการกระทำนั้นอย่างเงียบ ๆ แม้ในใจจะขัดแย้งอย่างหนัก เขาอยากจะจับเด็กนี่ฟัดให้จมเตียงดูสักที ข้อหาน่ารักมากเกินไป
"...ลงโทษอีกแล้วหรอครับ...จะ...จะลงโทษแบบเมื่อกี้หรอครับ" อูจีโฮก้มหน้าหลบสายตาที่ถูกส่งมา มุดหน้าเข้าหาแผงอกแกร่งของร่างหนา
"ถ้าไม่ทำตามที่พี่บอก .... พี่จะลงโทษมากกว่านี้อีก ลองดูสิ" ซงมินโฮก้มลงมากระซิบที่ข้างหูเด็กน้อยพร้อมยิ้มมุมปากท่าทางเจ้าเล่ห์
"พี่มินโฮหมายความว่ายังไงครับ"
"ไหนบอกว่าโตแล้ว ก็ต้องรู้ดิ...ว่าคนที่เขาโตกันแล้วเขาทำอะไรกัน" ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เด็กตัวขาวตรงหน้านี้ หน้าแดงหูแดงไปถึงไหนต่อไหน เขาไม่กล้าแม้แต่ต่อปากต่อคำกับซงมินโฮอีก ได้แต่ก้มหน้างุดพลางคิดในใจว่าผู้ชายคนนี้อันตรายต่อใจเขาแค่ไหน ซงมินโฮขยันทำให้เขาเขินอายได้ตลอดสินะ
หลังจากกลับเข้ามาเคลียร์กับเด็กน้อยเรียบร้อย ซงมินโฮก็กลับเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัทอีกครั้งในเวลาเกือบ ๆ สี่โมงเย็น
19:00 น.
"ไม่เอาชุดนี้ ห้ามใส่กางเกงขาด" เสียงทุ้มต่ำเป็นเอกลักษณ์ของซงมินโฮเอ่ยขึ้นปฏิเสธ เมื่ออูจีโฮเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นรอบที่สาม
"พี่มินโฮ....น้องเหนื่อยแล้วนะ ชุดนั้นก็ไม่ได้ ชุดนี้ก็ไม่เอา งื้อ!" เด็กน้อยบ่นกระปอดกระแปดปวดหัวกับซงมินโฮเหลือเกิน
"ก็ดูแต่ละชุด กางเกงนี่จะรัดไปไหนแต่ละตัว ไม่รัดก็ขาดไปถึงขาอ่อน"
"พี่มินโฮ นี่มันเป็นแฟชั่นนะครับ"
"มีกางเกงที่มันไม่รัดไม่ขาดมั้ย มีเสื้อที่มันไม่บางมั้ย ไปใส่ตัวนั้น"
"ให้น้องใส่โค้ทไปดีมั้ยครับ"
"ถ้าไม่ร้อนก็ใส่"
อูจีโฮถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นรอบที่สี่ รอบนี้เขาเลือกจะใส่เสื้อแขนยาวโอเวอร์ไซส์พร้อมกางเกงยีนส์สีเข้ม จากนั้นเดินออกมาเห็นพี่ชายตัวโตที่นั่งรออยู่ที่โซฟาพยักหน้า แปลว่าเขายอมให้ไปด้วยชุดนี้ ให้ตายสินี่มันหน้าร้อนนะ!!
ใช้เวลาไม่นานซงมินโฮและเด็กตัวขาวก็มาถึงคลับ เขาพาเด็กน้อยเข้าทางด้านหลังเช่นเดิม พร้อมรีบพาขึ้นไปยังห้องวีวีไอพีชั้นบนในทันที เขาไม่ชอบสายตาของคนอื่นที่มองอย่างแทะโลมมายังเด็กน้อยข้างกายเขา
"โว้ว ๆ ๆ ๆ ดูสิว่าใครมา" เสียงหนึ่งในห้องวีวีไอพีเอ่ยขึ้น
"น้องจีโฮ...โดนขังในหอคอยงาช้างหรอครับ" และเสียงนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน จองฮยอนแทเพื่อนสนิทอีกคนหนึ่งของซงมินโฮนั่นเอง
"เก็บปากไว้แดกเหล้าเถอะฮยอน" ซงมินโฮหันไปต่อว่าพร้อมชูนิ้วกลางให้เพื่อน เรียกเสียงหัวเราะให้กับคนทั้งโต๊ะได้เป็นอย่างดี
"มา ๆ ๆ จีโฮครับ มานั่งข้างพี่ฮุนนี่มา มาเร็วเด็กดี"
"เอ่อ...คือ" อูจีโฮทำท่าทางอึกอักเล็กน้อย พร้อมเสสายตาไปมองพี่ชายตัวโตครั้งหนึ่ง ก่อนจะพบกว่าซงมินโฮมองมายังเขาก่อนแล้ว
"นั่งข้างไอ้ฮุนไม่ดีหรอกครับจีโฮ มันมือปลาหมึก มานั่งกับพี่บ๊อบดีกว่า"
"แต่ว่า...ข้างพี่บ๊อบไม่มีที่แล้วนะครับ จะให้น้องไปนั่งตรงไหน" อูจีโฮมองไปยังโซฟาข้าง ๆ บ๊อบบี้ที่ตอนนี้มีพโยจีฮุนนั่งอยู่
"ไม่ได้บอกให้มานั่งข้างพี่ แต่บอกให้มานั่งตักพี่ต่างหาก" สิ้นเสียงบ๊อบบี้เอ่ยขึ้น ซงมินโฮก็หยิบเอาก้อนน้ำแข็งในถังปาใส่เพื่อนสนิททันที
"โอ้ย ไอ้เหี้ยมิ ปามาได้ หัวคนนะโว้ย"
"อ้าวคนหรอ กูนึกว่าเหี้ย โทษที.... อูจีโฮมานั่งตรงนี้ พวกมึงไม่ต้องมาเยอะ" ต่อปากต่อคำกับเพื่อนพอหอมปากหอมคอ ก่อนจะเขยิบที่และเรียกให้เด็กตัวขาวมานั่งข้าง ๆ ตัวเอง
"หูยยยย น้องจีโฮครับ พี่จีฮุนอยากมีน้องจีโฮเป็นของตัวเองบ้าง ต้องทำยังไงครับ"
"ถ้าพวกมึงยังไม่หยุดแซ็วน้อง กูจะพาน้องกลับ"
"โห อะไรวะ เป็นพ่ออ่อมาหวงน้อง" อีซึงฮุนเอ่ยขึ้นพร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดก
"กูไม่ได้อยากเป็นพ่อ"
"อูยยยยยยย อยากเป็นผ.." ซึงฮุนยังพูดไม่จบประโยคก็โดนซงมินโฮตบหัวดังผัวะ เรียกเสียงหัวเราะให้คนทั้งหมดอีกครั้ง
"พวกมึงนี่ยังไง น้องยังเด็ก อย่ามาพูดจาทะลึ่ง"
"น้องโตแล้วนะ~" อูจีโฮขัดขึ้นมาเสียงแว้ด เมื่อพี่ชายตัวโตยังคิดว่าเขายังเด็กอยู่
"อูย เนอะจีโฮเนอะ เนี่ยพี่ฮุนก็ว่าน้องจีโฮโตแล้วข๊าวขาว วัยกำลังน่ากินเลยเนอะ"
"ไอ้ซึงฮุน!" ซงมินโฮยกมือขึ้นชี้หน้าอีซึงฮุนทันทีที่สิ้นประโยคล่อแหลมนั้น
"...กิน วัยน้องทำไมครับพี่ฮุน น้องต้องกินอะไรหรอครับ" ซงมินโฮกำลังปวดขมับตุบ ๆ กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อยข้าง ๆ
"อยากรู้หรอ? เดี๋ยวสอน" สิ้นเสียงซงมินโฮ รอบโต๊ะก็โห่กันอีกรอบ ก่อนสภาวะการณ์จะเข้าสู่ปกติ
ซงมินโฮ อีซึงฮุนและบ๊อบบี้ขึ้นไปคุยเรื่องงานกันด้านบนห้องชั้นลอย ส่วนอูจีโฮถูกพี่ชายตัวโตสั่งห้ามออกจากห้องวีวีไอพีไปไหนเด็ดขาด ถ้าไม่มีเขาไปด้วย
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง ตอนนี้มีจีโฮนั่งอยู่คนเดียวในห้อง ก่อนที่ซงมินโฮจะเดินลงมาหา พร้อมเอ่ยชวนให้ขึ้นไปนั่งด้านบนชั้นลอยที่เขาคุยงานกับเพื่อนทั้งสองอยู่
"จีโฮครับ คนอื่นไปไหนกันหมดแล้ว หื้อ"
"ลงไปข้างล่างครับ"
"ขึ้นไปนั่งชั้นบนกับพี่มั้ย เบื่อหรือเปล่า"
"ไม่เป็นไรครับ พี่มินโฮคุยงานอยู่ น้องอยู่ได้ ไม่เบื่อครับเนี่ย น้องนั่งเล่นเกมอยู่"
"หึหึ ทำไมน่ารักแบบนี้ มานี่ซิ" อูจีโฮเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าซงมินโฮพร้อมทำตาแป๋วหน้าตาฉงน
"ขอพี่จูบทีสิ"
"อะ...ห๊ะ...มะ...ไม่ ไม่ ไม่ได้ครับ จะมาจูบอะไรตรงนี้ ...เดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก" อยู่ ๆ หน้าของอูจีโฮก็เห่อร้อนขึ้นมาอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้แล้วในวันนี้ เมื่อพี่ชายตัวโตเอ่ยปากขอจูบแบบดื้อ ๆ
"ไม่มีใครขึ้นมาหรอก นะครับ พี่มาขอกำลังใจแล้วจะขึ้นไปเคลียร์งานต่อ"
"ก..ก..ก็ได้ครับ"
เมื่อได้รับอนุญาต ร่างหนาใช้มือช้อนคางเด็กน้อยขึ้นมา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงไปยังริมฝีปากสีแดงเชอรี่อันยั่วยวนอยู่ตรงหน้า ก่อนจะใช้มืออีกข้างประคองศรีษะเด็กตัวขาวเบา ๆ กดจูบลงไปซ้ำ ๆ อย่างไม่มีทีท่าจะลดละ ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปสำรวจ กระหวัดกวัดเกี่ยวชี้นำให้เด็กน้อยคล้อยตามอย่างว่าง่าย เขาผละออกมาจ้องมองใบหน้าเด็กตัวขาวที่มีสีแดงระเรื่อ ก่อนจะจูบซับที่ริมฝีปากอีกครั้ง
"พี่ไปทำงานก่อนนะครับ ถ้าเบื่อก็ขึ้นไปข้างบนนะ"
"ค...ค...ครับ ถ้าน้อง...น้องเบื่อจะขึ้นไปกวนพี่มินโฮ"
ซงมินโฮกลับขึ้นไปทำงานชั้นบนแล้ว เหลือเพียงอูจีโฮที่เดินกลับไปนั่งลงที่โซฟาอย่างหมดแรง เขาอธิบายความรู้สึกที่มีตอนนี้ไม่ถูก มันรู้สึกดีที่ซงมินโฮจูบเขา มันดีมากเสียด้วยซ้ำ เขารู้สึกใจหวิวและเต้นแรงไปพร้อม ๆ กัน พลางคิดว่าพี่ชายตัวโตนั้นจะรู้สึกแบบเดียวกันกับเขามั้ย ความรู้สึกที่เขาเป็นอยู่ตอนนี้ กับใจที่มันเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกจากหน้าอกข้างซ้าย
เกือบ ๆ หนึ่งชั่วโมงแล้วหลังจากซงมินโฮเดินลงมาหาเด็กตัวขาวที่ห้องวีวีไอพี ตอนนี้เพื่อน ๆ ของมินโฮกลับมาที่โต๊ะกันเกือบครบ บ๊อบบี้และอีซึงฮุนเดินหน้าเครียดลงมาจากชั้นลอย ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งดื่มเหล้าเงียบ ๆ
"พี่ฮุน แล้วพี่มินโฮล่ะครับ" เด็กน้อยเอ่ยถามขึ้นมา เมื่อไม่มีวี่แววว่าพี่ชายคนสนิทจะเดินลงมาจากห้องทำงานด้านบน
"เอ่อ....คือ...มัน...มีงานนิดหน่อยอ่ะ" ซึงฮุนตอบอย่างตะกุกตะกักอีกทั้งยังไม่ยอมมองหน้าเด็กตัวขาวแม้แต่น้อย รวมไปถึงบ๊อบบี้เองด้วย
"มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ทำไมพี่ ๆ หน้าตาเครียดจัง"
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงนะครับเด็กดี หิวมั้ย? พี่บ๊อบสั่งข้าวให้มั้ยครับ?"
"ไม่เอาครับ น้องไม่หิว แล้วพี่มินโฮ..."
"มัน...เคลียร์ธุระอยู่" อีซึงฮุนตอบแบบขอไปที ก่อนจะเดินหนีออกจากห้องไป เด็กตัวขาวนึกแปลกใจปนเป็นห่วงพี่ชายตัวโตด้านบน ด้วยสีหน้าของทั้งอีซึงฮุนและบ๊อบบี้ ดูไม่ดีทั้งคู่ จีโฮเกรงว่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นให้พี่มินโฮของเขาเครียดหรือเปล่า
"พี่บ๊อบบี้ครับ เดี๋ยวน้องขึ้นไปหาพี่มินโฮด้านบนนะครับ" อูจีโฮเอ่ยบอกก่อนจะเดินออกไปทันทีไม่ได้ฟังเสียงทัดทานของบ๊อบบี้แม้แต่น้อย
"เอ่อ...เฮ้ย จีโฮเดี๋ยว เดี๋ยว เชี้ยละ"
เด็กตัวขาวเดินขึ้นมาถึงชั้นลอยที่ใช้คุยงานของเจ้าของคลับทั้งสาม เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ในเมื่อซงมินโฮอนุญาตแล้ว แน่นอนว่าเขามั่นใจว่าพี่ชายตัวโตต้องไม่โกรธที่เขาถือวิสาสะขึ้นมา
แต่แล้วหัวใจของอูจีโฮก็ต้องหล่นวูบลงไปกองที่พื้น ทันทีที่บานประตูห้องชั้นลอยที่เขาเดินขึ้นมาหาพี่ตัวโตเปิดออก เขาก็เจอกับซงมินโฮที่ยืนจูบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่แค่มองจากด้านหลัง อูจีโฮก็จำได้ ผู้หญิงที่ซงมินโฮรักคนนั้น เจนนี่ คิม
#ซงซึน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น